De pianiste
WORDT NOOIT GEEN PIANISTE!
Want het is een levens gevaarlijk beroep.
Ik ken er nu twee, en of ze nog leven weet ik niet, ik hoop van wel.
Ten eerste wil ik even wat kwijt, hoe kan het dat je van pianospelen een grote neus krijgt?
Het schijnt toch zo te zijn, want die twee hebben vooraan gestaan bij het uitdelen, of in de verkeerde rij.
De eerste pianiste had dan ook de bijnaam "bliksnijder" omdat haar neus een beetje krom naar beneden gebogen was en erop leek.
De tweede kan er ook wat van en had bovendien het woord flappen niet begrepen, ze dacht zeker dat het om geld ging en heeft ja gezegd, nu heeft ze flap oren.
En een neus!
Het levensgevaarlijke beroep zit hem niet in de echte gevaarlijkheid van het beroep zelf.
Je zult echt geen vallende piano zien tijdens het spelen, en meestal zitten ze niet onder kroonluchters of dergelijk zwaar vallend spul.
Nee, er schuilt een ander gevaar voor leven in het beroep.
Je wordt er chagrijnig van!
Je mondhoeken gaan eerst vallen, daarna komt de gebogen loop.
Je denkt dat ik raaskalt?, ik zie het zelf!
Ik weet ook waar het aan ligt!, het ligt aan de deuntjes die ze spelen, die zijn vrolijk.
Nu zal je zeggen "daar wordt je toch vrolijk van dan?"
En daar wringt nou de schoen, je wordt daar helemaal niet vrolijk van, je gaat er dood aan uiteindelijk!
Iedere dag avond aan avond die vervelende vrolijke deuntjes spelen zorgt ervoor dat je ten laatste zelfmoord pleegt!
Je hebt dan al een paar levens op je naam staan van gasten die het iedere avond moeten aanhoren.
Ik merk nu bij mezelf dat ik somberder en somberder wordt, er is niks meer aan.
Ik en zij gaan doder en doder
En dat komt door die vervelende vrolijke deuntjes!
Ze kijkt ook zo zielig, zo van "vanavond gaat het gebeuren!"
En dat is niet wat je nu denkt, want dan word ik wel vrolijk!
Het gaat er om dat ze denkt, "vanavond snij ik mijn polsen door!" zo kijkt ze dan.
En das zielig , heeeeeeel zielig.
Ik heb al met haar gesproken, ze zei dat haar hart zeer deed.
Ik geef waanzinnig lekkere hartmassages antwoordde ik, waarop ze begon te huilen.
Das zielig hoor!
Pianiste traantjes zijn zieliger dan elk ander traantje, geloof me.
Duidelijk het verkeerde antwoord van mij, bij iedereen had ik een opbeurende blik gehad, maar nu niet.
Het was een pianiste en die zijn fragiel, en zwaarmoedig, ze moeten Wagner spelen om opgebeurd te worden.
Dus vroeg ik," kan je wat van Wagner spelen dan ?"
En haar ogen begonnen te fonkelen, de zware treurige klanken van "een" stuk (ze zijn allemaal treurig) van Wagner vulde de lobby.
Ze beurde helemaal op, en bij de laatste zwaarmoedige Wagner klanken slaakte ze een diepe zucht.
Het maakt me zo gelukkig zei ze, en ik zat in de put, wat moet je met zulke geesten??
Maar voor iedereen een wijze les, waarschijnlijk heb ik een pianiste leven gered die avond.
Laat ze Wagner spelen . (of toch die waanzinnig lekkere hartmassage?)
Een reactie posten