Ghor Safi

Ghor safi is een dorp aan het einde van de dode zee, richting Aqaba.
De overlevering zegt dat het op de ruines van Sodom en Gomorah is gebouwd.
Deze plaats heeft god vernietigd omdat er teveel sex en geweld bleek te heersen.(genesis 19:24)
Er is zelfs een toeristische trekpleister en dat is de grot van Lot, waar hij verbleef nadat Sodom en Gomorah was vernietigd

Lot was volgens de bijbel ook de enigste goede man uit Sodom en Gomorah en werd gered door engelen, alhoewel hij zijn twee dochters zwanger had gemaakt, dus zeker uit dat plaatsje kwam.
Dit was wel een geval van "oorzaak drank", maar toch
Ze schenen ook niet al te knap te wezen want ze werden al eens afgeslagen (genesis 19:8)

ze hebben voor de toeristen de mooiste grot aangewezen, die het makkelijkst te bereiken is, het lijkt mij geen geschikte schuilplaats, zeker niet als er een stad wordt verwoest door grof geweld.
Ghor Safi is altijd een rustig dorpje geweest, waar noest werd gewerkt en handel werd gedreven, tot gisteren dan, want de geschiedenis herhaalt zich altijd.
Nedal onze werknemer woont er met zijn gezin, en kon mij het gehele verhaal in geuren en kleuren vertellen.
Er zijn namelijk rellen uitgebroken in ghor safi en het heeft met sex te maken, dus dat is smullen.
Zoiets lees je niet in de krant in Nederland, het is ook geen wereldnieuws, alleen als zoiets in Palestijns bezet gebied is, dan wel, want dan is het politiek interessanter.

Het verhaal gaat als volgt:

Twee politieagenten schijnen een meisje te hebben aangerand.
En dat is uitgekomen, dat hadden ze natuurlijk niet verwacht want in een moslim cultuur is dat nogal wat, je kunt beter de paus overhoop schieten, dat geeft een stuk minder tumult.
De twee hebben waarschijnlijk een beetje teveel op hun onaantastbaarheid als politieagent vertrouwd.
De bevolking heeft het niet gepikt, en dat lieten ze duidelijk merken.
Eerst hebben ze het politiebureau en hun inzittenden flink in elkaar gerost.
Het blijkt dat ze het oude "Stenigen" weer opgepakt hebben, stenen zat hier trouwens.
Toen hebben ze het in de fik gestoken, en twee huizen van de familie van de smerissen (waar is dit woord beter op zijn plaats!)
Maar dat is nog niet alles, want het leger is ingezet om de orde te handhaven, en die deden dat niet zachtzinnig.
De hele vooraad Jordaanse traangaspatronen die waarschijnlijk tegen de houdbaarheid datum aan was is in Ghor Safi afgestoken!, dus iedereen huilen, en de huisjes zijn verre van gas dicht!
En er schijnt geschoten te zijn??

Maar van dit alles heb ik niets gemerkt, alhoewel het maar pakweg 60km van het hotel is.
Ik wil hiermee eigenlijk zeggen dat het thuisfront als ze zoiets lezen in de krant of zien op televisie gelijk de telefoon pakken.
Zeker op televisie wordt zoiets smakelijk in beeld gebracht, met joelende mensen en in de ideale hoek geschoten
Ik hoor het dan meestal als laatste, want meestal merk je er ter plaatse niets van.
Zo heb ik schijnbaar wel eens in een heus oorlogsgebied gewerkt, maar gelukkig iedere avond mijn biertje kunnen drinken en nog geen knalletje gehoord, maar het thuisfront zag mij als een soort Rambo toen ik terugkwam.

Maar nu voel ik mij toch een beetje als, hoe heet ie ook al weer, Conny Mus??? die oorlogsverslaggever van den overkant,


Ik hoop voor Nedal en familie dat het tumult vlug weer over is, en dat Gods toorn niet hun zal raken.

Want we weten allemaal wat er toen gebeurd is,
Ik heb hem voor de zekerheid even op de grot gewezen, voor als het fout gaat.

(zal ik hem condooms geven??)



© B.A.Maas 2007.


De kerstboom


Het loopt tegen kerst en de kerstboom wordt opgezet in de lobby van het hotel.
Iedereen komt dus even kijken en heeft zijn eigen commentaar.
Het is een kunstboom van pakweg 4 mtr hoog, dus best een flinke.
4 man zijn bezig het ding met veel moeite in elkaar te zetten, het lijken wel duitsers die voor de eerste keer een tent opzetten.
Ze hebben een lange ladder meegenomen zodat ze de top erop kunnen zetten, wat nogal wat hilariteit met zich meebracht.
Op dat moment kwam ik binnen.
De eerste vraag was "wat ik er van vond?"
Ik keek mistroostig naar de nog lege boom, "een kunstboom?"
Dus ik kreeg een hele uitleg dat in dit droge gebied geen bomen groeide, en zeker niet van het soort kerstboom.
Wat ik natuurlijk wel wist, maar je moet wat.
Okee, dat is dan jammer, zei ik, dat het hotel voor deze oergezellige dagen geen geld wil uitgeven voor een echte boom.
En hij staat scheef ook!.
Alle blijde gezichten werden een beetje bedompter alhoewel het een grapje van mij was.
Iedereen rond de boom en hij werd van alle kanten bekeken, de een vond dat hij scheef stond, de ander niet, ik moest het maar aanwijzen.
Er moet eerst iemand op de ladder vond ik, anders kunnen we niet adequaat handelen.
Dus iemand op de ladder en die hield de top in bedwang.
Ik van een afstandje kijken en dirigeren, een beetje naar links, nee te ver, beetje naar rechts.
Voorheen stond naar mijn mening de boom keurig recht maar nu stond hij helemaal scheef!
Dat werd mij ook kenbaar gemaakt!
Het ligt aan mijn bril denk ik, die is een beetje vuil.
Dus brilletje schoongemaakt, en ja hoor hij stond scheef!
De boom dus recht gezet.
De volgende dag was de boom helemaal opgetuigt en ik moet zeggen, erg mooi.
Alles zat er op en aan, keurig verlicht en er lagen pakjes onder!
Nu hebben wij bij de ingang een band waar je bagage wordt gechecked.
Soms staat er een meisje, zoals ook vandaag.
Dus ik vroeg haar welk pakje onder de boom voor haar was?
Daar had ze nog niet aan gedacht, ik zei dat ik wist dat de pakjes voor het personeel waren, dat had de hotelmaneger tegen me gezegd.
Dat klonk aannemelijk genoeg voor haar, maar ze wist niet welk pakje.
Ik weet daar wat op! En haalde een klein pakje.
Ik legde het op de band, scannen zei ik, en een dikke knipoog.
Ze begreep het direct, het is geen domme meid.
"deze is voor mustaffa" zei ze.
Die stond vlakbij en hoorde het! Maar ze mochten niet kijken van haar.
Zo ging het nogal wat lege pakjes door (natuurlijk waren ze leeg)
En iedereen werd opgenoemd die nieuwsgierig kwam kijken.
We hadden dikke pret met zijn allen!
Tot we gestopt werden, die had echt geen humor die man.
Maar ik weet welk pakje voor het security meisje is!


© B.A.Maas 2007.

Appie

In een klein dorpje langs de weg van het hotel naar het werk is een supermarktje.
Daar halen we altijd water en alle benodigdheden
Het winkeltje heeft niet veel, maar er staan toch de gekste dingen tussen, en een geoefend oog vindt er dingen uit zijn jeugd zoals echte sunlight zeep, nog in blokken en met opdruk.
Ik weet dat thuis alleen de verpakking menig verzamelaarhart sneller doet kloppen.
Alle vrachtwagenchauffeurs, busjes en dorpelingen doen er hun boodschappen en het meeste gaat op de lat, want naast de kassa ligt een dik boek waarin de schuld opgeschreven wordt.
Een rij of mannieren bestaat niet, de grootste mond of familielid is aan de beurt, dus als buitenlander ben je altijd de laatste.
Er is een bakkerij naast waar op ambachtelijke wijze Arabisch brood gebakken wordt die in grote stapels buiten opgestapeld liggen, omringd door duizenden hongerige vliegen.
Buiten staan auto's en andere voertuigen kriskras door elkaar geparkeerd op een strook zand voor de bebouwing.
In de weg zijn dan ook hobbels gemaakt om het verkeer wat tot bedaren te brengen, in het verleden is de klandizie waarschijnlijk te veel gedaald vanwege de ongelukken.
Appie is daar altijd, op welk uur van de dag je ook komt.
Appie heet geen Appie zo noem ik hem, want toen hij nog niet naar de kapper was geweest leek hij erg om mijn oud collega Appie Zuidema, die op zijn beurt weer leek op een Arabische terrorist wat hem vele malen uren wachttijd bij de douane heeft gekost, hoewel Appie uit oude Pekela kwam
Appie ( de Arabier dus) is zwakbegaafd, hij slaat zogezegd de plank mis.
En wordt onderhouden door de klandizie van de bakker en de supermarkt.
Zo ook door mij, hij krijgt minimaal een dinar en meestal een percentage van het gekochte, soms koop ik speciaal voor hem een brood zonder vliegen wat een hele opgave is.
Appie kan niet praten, ten minste, hij heeft een beperkt vocabulaire.
Zo blijft hij de gehele dag goede morgen zeggen en dat wel honderd keer achter elkaar.
Zo spreek ik altijd gewoon Nederlands tegen hem.
"hoi Appie, hoe is tie?, ben je naar de kapper geweest?, je ziet er top uit man!, dat moet je vaker doen, je lijkt helemaal niet meer op Appie Appie."
Zo dus, en Appie kijkt je dan aan of hij je begrijpt en antwoord terug met "sabach alcher, sabach alcher, sabach alcher" wat dus goede morgen betekent,.
Ja, we hebben veel lol samen Appie en ik.
Behalve vandaag, ik had een brood voor hem gekocht en maakte een praatje met Appie bij het instappen.
Ik vond dat het mooi weer was en vroeg aan Appie wat hij er van vond, Appie vond het ook een goede morgen.
Toen kwam er een man naar ons toe en duwde Appie ruw weg, en begon in het Arabisch tegen mij te praten, ik begreep eruit dat ik Appie niks mocht geven.
Ik vroeg of hij Engels praatte en dat deed hij, ik stapte weer uit, en vroeg of hij even met mij mee wilde gaan en dat deed hij.
We gingen even rustig uit het gedruis zitten, en ik vroeg of hij het mij uit wilde leggen waarom hij dat deed.

Hij vertelde mij dat Appie gek was, en dat ik hem niets mocht geven want Allah zorgde voor Appie.
Hij schaamde zich voor Appie, en je moest hem niets geven zodat hij weggaat..

Ik vertelde hem een verhaal waar hij goed naar moest luisteren:

Een streng gelovige moslim liep met zijn schapen in de woestijn,
Het ging helemaal fout, een voor een gingen zijn schapen dood.
Er kwam een vrachtwagen langs, en de chauffeur vroeg of hij kon helpen.
Nee, zij de moslim, Allah zal voor de kudde zorgen.
De volgende dag kwam er weer een wagen langs, en de chauffeur vroeg of hij kon helpen.
Nee, zij de moslim, Allah zorgt voor de kudde.
Zo ging het 3 dagen achter elkaar en de moslim verloor heel zijn kudde.
In een gebed vroeg hij waarom Allah heel zijn kudde liet dood gaan?
Allah antwoordde, dat hij 3 dagen lang hulp had gestuurd, en vroeg zich af waarom hij het niet toeliet dat Allah hem hielp.

En daarom geef ik Appie te eten, zij ik tegen de man.

Hij keek mij aan, langdurig, om het verhaal geheel in zich op te nemen.

"You are a very wise person" zij hij mij.

"you had a wise lesson, keep it the rest of your life" antwoordde ik en liep terug naar de auto.



© B.A.Maas 2007.

Dansmariekes

Veel gebeurt er de laatste tijd niet, dus als er iets gebeurd pak je dat gelijk aan.
Naast ons hotel is een congrescentrum, een heel groot congrescentrum.
Altijd als ik erlangs rijd , denk ik "die zijn geld aan het verliezen".
Want je ziet er nooit een kip.
Het is meer een gebouw dat er staat omdat er ergens in de wereld er ook een staat.
De eigenaar dacht dat wil ik ook, en bouwde er een midden in de woestenij inplaats van in een grote stad.
Het is keurig onderhouden dat wel, en ziet er echt mooi uit.
Zoals gezegd zie je er nooit iemand tot op vandaag .
Buiten hoorde ik muziek, en toen ik het getraceerd had bleek het uit het congrescentrum te komen.
Er was discoverlichting buiten en je zag zowaar beweging, er liepen mensen!
Toen ik geïnformeerd had wat er aan de hand was, bleek er dus een feestje te wezen, nogal poenerig en nee ik werd niet uitgenodigd.
Na het soppen en onderweg naar het restaurant om te gaan eten was er een drukte van jewelste in de lobby.
Iedere werknemer van het hotel had wel een verscholen plaatsje gevonden om een betere kijk op het midden van de lobby te hebben.
Want daar stonde ze, de dansmariekes.
Ingevlogen uit Rusland en er was niet op een centje gekeken want ze waren bloed mooi.
Van het soort "dure Parijse nachtclub" dus, lange benen kort hemd en blond.
Ze stonden beteuterd te kijken, het leek een beetje op een indianen aanval, waarbij de cowboys in het midden in een kringetje staan, en de indianen eromheen cirkelen, ze wisten duidelijk niet wat er aan de hand was of wat er moest gebeuren.
Ineens had ik een ingeving en stapte er recht op af.
"Lady's good evening i am Ben, and can you follow me?" zei ik en maakte een gebaar dat ze dat moesten doen..
Er kwam een grote glimlach op de meisjes hun mond, ze waren gered! Er was iemand die hun ging vertellen wat er gebeuren ging.
Ik liep recht op de lift af en de 7 bloed mooie dames in ganzen pas achter me aan.
Omdat iedereen met stomheid was geslagen was er niemand die er ingreep.
Eindelijk ging de liftdeur dicht en drukte ik op de 5e om tijd te rekken.
Want over het gevolg had ik nog niet nagedacht.
Ze roken heerlijk die meiden en alle herten ogen waren op mij gericht, maar ik zei niks.
Ik was nog nooit op de 5e verdieping geweest, en zoals gezegd wist ik het ook niet meer, maar dat moet je niet laten blijken.
Gelukkig heb je daar een balkonnetje met een zitje.
Dus liet ik ze daar zitten, en zei dat ze even moesten wachten.
Eindelijk keken twee herten ogen mij aan, en sprak in Russisch Engels wat er ging gebeuren.
The breefing, zij ik, en begon met mijn betoog.
Ik legde haarfijn uit wat er gebeurd was, de waarheid dus.
Dat ik ze zo verloren zag staan, en om een gevaarlijke situatie met de lokale bevolking te voorkomen ik ze naar rustig vaarwater had gebracht en dat ik hier gast was en niets met het feest te maken had.
Die meiden lagen dubbel van de lach! Ze vonden het prachtig en begonnen honderd uit, in het Russisch jammer genoeg, te snateren.
Degene die Engels sprak vroeg of ik ze weer terug kon brengen, haar mascara was een ruïne, en was doorgelopen van de lach traantjes.
Dat wil ik wel doen, maar onder een voorwaarde.
Als ik van jullie allemaal en kusje krijg in het midden van de lobby, ik wil mijn moment van roem.
Okay zei ze , we will do that, en ze vertelde het de andere meiden, die weer in een lach bui schoten.
Dus allemaal in de lift, de meute jagers stonden nog steeds in de lobby.
Ze liepen achter mij aan naar het midden van de lobby.
Waar ik van iedereen een kusje kreeg, ze zeiden allemaal keurig" thank you Ben."

En ik weer weg, naar de bar, de hele meute jagers had geen oog meer voor de dans mariekes.
Een van de managers kwam achter me aan en vroeg wat er gebeurde, en waarom ze me bedankten.

Russel, vrouwen bedanken mij altijd, jou niet??



© B.A.Maas 2007.

De belboy

Ik zit meestal lang in hotels, long term noemen ze dat.
Het heeft voor en nadelen, het voordeel is dat je anders behandeld wordt, je bent het loon van de manager.
Het nadeel is dat iedereen je kent, zodat je geen stap kan doen zonder dat iedereen het weet.
Je wordt altijd met regards behandeld, en iedereen is aardig, dat kan natuurlijk niet, dat spelen ze.
Want dat is hun werk, aardig zijn.
Ik ken mensen die dat een uitzonderlijk moeilijke baan zullen vinden.
Maar ik ken er ook die er niets aan vinden, dat zijn van nature aardige mensen dan.
Als je het spelletje weet, is er wel een voordeeltje uit te halen.
Je hoeft dan eigenlijk alleen hetzelfde te doen, aardig zijn.
Iedere dag een praatje, en je krijgt te horen wat je wilt weten.
Sommigen zijn zo ijverig in aardig doen dat ze je dingen vertellen die je eigenlijk helemaal niet wilt weten, of wel.
Zo is de bellboy.
Ik weet niet of zijn beroep zo heet, waarschijnlijk gewoon "aardig doen", maar ik noem hem zo.
Hij verzorgt de koffers van de gasten en brengt die naar de kamers, en haalt ze weer op bij vertrek.
Hij is dus degene die alle informatie heeft over de gasten, en geloof me, erg discreet is hij niet.
Als ik hem tegenkomt als hij dienst heeft klampt hij me altijd aan.
Room 543 lonely girl sir, room 147 two nice girls rusian, room 332 hate husband allways fight.
Dat kan nuttige informatie wezen, maar ik weet niet waarom hij mij dat allemaal toespeelt.
Waarschijnlijk heeft hij eens een gast gehad die hem daardoor wat meer tip gaf nadat die om info gevraagd had.
En denkt hij nu zo snel rijk te worden.
Smaak heeft hij in ieder geval niet, want wat hij"biautifull" noemt vind ik spuuglelijk.
Gistermorgen toen ik wegging kwam ik hem tegen, het washandje nog in mijn handen zoals wij dat zeggen.
Ik was dus nog slaperig.
Hij begon gelijk met aardig doen, zoals hem dat op de cursus bellboy was geleerd.
Hij vroeg of ik goed geslapen had, en of ik mijn tandjes wel goed gepoetst had en zo.
Hij verteld me ook altijd dat ik zo'n mooie auto heb en wanneer hij hem een avondje kan lenen.
Met een grote smile dat wel, maar laat die smile maar weg, want zelf poetst hij het fietsenrek nooit.
Hij had weer een waterval met info, waaronder dat er vanavond een hele bus met Chinese dames zou komen.
De een nog mooier dan de andere, en mijn avond kon niet meer stuk volgens hem.
Ik zou er minsten 4 mee moeten kunnen zeulen, en de andere dag zou ik zeker niet voor 11 uur aan het ontbijt zijn, zo moe.
Of hij alvast 4 glazen en een flesje wijn op de kamer kon zetten want daar houden ze van, die Chinese dames dus.
Ik vertelde hem beleefd (en aardig dus) dat ik eerst de dag nog moest opstarten en vanavond wel eens zal kijken wat voor een weldadigheden er in het hotel rondlopen, en bedankte aardig voor het flesje op de kamer.
's avonds bij het eten zag ik het al, precies de belboy zijn smaak.

Bochels, gedrongen, boven de 65, en hier en daar Gods onvolkomenheden.
Ik begon gelijk te denken hoe ik de belboy eens terug kon pakken.
De andere ochtend was ik toevallig laat, en toen ik uit de lift kwam zag ik hem staan, hij mij gelukkig niet.
Ik maakte mijn haar door de war, trok mijn overhemd uit mijn broek en zette mijn bril een beetje scheef.
Toen hij mij zag, begon hij gelijk te lachen en sprak op een samenzweerderige toon, "good sir?"
Ik zij dat het geweldig was geweest, prachtig! De beste nacht in mijn leven!
En of ik een flesje wijn kon krijgen, de glazen had ik al, want het was al de 5e fles!
Zijn ogen begonnen te fonkelen en de brede grijns zij, "good information sir?" en hij gaf een vette knipoog.
YES antwoorde ik terug very good information thank you!

"You are a very nice guy sir" gaf hij mij the kennen.

Dat betekend dus dat ik gelijk als bellboy aan de slag kan.

Ik ben geslaagd voor de cursus!



© B.A.Maas 2007.

De pianiste

WORDT NOOIT GEEN PIANISTE!

Want het is een levens gevaarlijk beroep.
Ik ken er nu twee, en of ze nog leven weet ik niet, ik hoop van wel.
Ten eerste wil ik even wat kwijt, hoe kan het dat je van pianospelen een grote neus krijgt?
Het schijnt toch zo te zijn, want die twee hebben vooraan gestaan bij het uitdelen, of in de verkeerde rij.
De eerste pianiste had dan ook de bijnaam "bliksnijder" omdat haar neus een beetje krom naar beneden gebogen was en erop leek.
De tweede kan er ook wat van en had bovendien het woord flappen niet begrepen, ze dacht zeker dat het om geld ging en heeft ja gezegd, nu heeft ze flap oren.
En een neus!
Het levensgevaarlijke beroep zit hem niet in de echte gevaarlijkheid van het beroep zelf.
Je zult echt geen vallende piano zien tijdens het spelen, en meestal zitten ze niet onder kroonluchters of dergelijk zwaar vallend spul.
Nee, er schuilt een ander gevaar voor leven in het beroep.
Je wordt er chagrijnig van!
Je mondhoeken gaan eerst vallen, daarna komt de gebogen loop.
Je denkt dat ik raaskalt?, ik zie het zelf!
Ik weet ook waar het aan ligt!, het ligt aan de deuntjes die ze spelen, die zijn vrolijk.
Nu zal je zeggen "daar wordt je toch vrolijk van dan?"
En daar wringt nou de schoen, je wordt daar helemaal niet vrolijk van, je gaat er dood aan uiteindelijk!
Iedere dag avond aan avond die vervelende vrolijke deuntjes spelen zorgt ervoor dat je ten laatste zelfmoord pleegt!
Je hebt dan al een paar levens op je naam staan van gasten die het iedere avond moeten aanhoren.
Ik merk nu bij mezelf dat ik somberder en somberder wordt, er is niks meer aan.
Ik en zij gaan doder en doder
En dat komt door die vervelende vrolijke deuntjes!
Ze kijkt ook zo zielig, zo van "vanavond gaat het gebeuren!"
En dat is niet wat je nu denkt, want dan word ik wel vrolijk!
Het gaat er om dat ze denkt, "vanavond snij ik mijn polsen door!" zo kijkt ze dan.
En das zielig , heeeeeeel zielig.
Ik heb al met haar gesproken, ze zei dat haar hart zeer deed.
Ik geef waanzinnig lekkere hartmassages antwoordde ik, waarop ze begon te huilen.
Das zielig hoor!
Pianiste traantjes zijn zieliger dan elk ander traantje, geloof me.
Duidelijk het verkeerde antwoord van mij, bij iedereen had ik een opbeurende blik gehad, maar nu niet.
Het was een pianiste en die zijn fragiel, en zwaarmoedig, ze moeten Wagner spelen om opgebeurd te worden.
Dus vroeg ik," kan je wat van Wagner spelen dan ?"
En haar ogen begonnen te fonkelen, de zware treurige klanken van "een" stuk (ze zijn allemaal treurig) van Wagner vulde de lobby.
Ze beurde helemaal op, en bij de laatste zwaarmoedige Wagner klanken slaakte ze een diepe zucht.

Het maakt me zo gelukkig zei ze, en ik zat in de put, wat moet je met zulke geesten??

Maar voor iedereen een wijze les, waarschijnlijk heb ik een pianiste leven gered die avond.

Laat ze Wagner spelen . (of toch die waanzinnig lekkere hartmassage?)





© B.A.Maas 2007.

Nedal

Nigel, die eigenlijk Nedal heet is onze lokale werknemer.
Het is een pracht kerel die voor je door het vuur zal gaan, hij loopt de hele dag met een grote glimsmile op zijn gezicht.
Zijn Engels is aandoenlijk, maar hij weet met die paar woorden die hij kent, je toch duidelijk te maken wat hij bedoeld.
Als hij iets niet begrijpt is het eerste wat hij zegt "me enlish no good", of het eindigt in en Babylonische spraakverwarring.
Hij probeert je met al zijn kracht te verzorgen, en als je niet uitkijkt zal hij al zijn geld aan je spenderen.
Een pracht kerel met een lief gezin, twee schatten van dochters en een alien zoontje, waar hij het trots op is, omat het zijn zoon is.
Hij is on Arabisch, maar op zijn manier toch moslim.
Nedal werkt als een paard, en zal doorgaan tot hij neervalt, iedere dag is hij aanwezig en je moet hem dwingen om een vrije dag te nemen.
Dus heeft hij zo nu en dan een uitje nodig, ik verwen hem als ik kan.
Zo heb ik hem een ijskast gegeven, omdat zijn kinderen ziek werden.
Na navragen was de ijskast van hem kapot, en bedierf al het voedsel.
Geld voor een nieuwe had hij niet.
Gisteren moest ik naar Amman, de hoofdstad van Jordanie.
Ik weet er wel aardig de weg, maar niet goed genoeg, dus nam ik Nedal mee.
Toen we langs mijn hotel reden, was het 10 uur dus bakkie tijd.
Ik reed dus de poort binnen, waar hij uit wilde stappen.
"Waarom" vroeg ik? Hij vond dat ik alleen moest, want hij had werkkleren aan en het marriot hotel was volgens hem niets voor mensen in werkkleren.
Ik heb hem uitgelegd dat je je nooit moet schamen voor wat je doet.
Als je werkt werk je en dat is begerenswaardig, en verdien je dat bakkie koffie meer dan iemand die op zijn krent zit.

Dus hij mee, zijn nedal glimlag op zijn gezicht., hij loopt dan altijd een beetje verscholen zoals verliefde meisjes doen.
Op het balkon heb je uitzicht op het zwembad, dus dat was wel wat.
ik heb hem er neergezet, en twee koffie besteld. Maar ik moest even naar mijn kamer.
Toen ik terug kwam werd ik door hem opgebeld.
Hij was weer naar buiten gegaan, want er liepen naakte vrouwen!
Normaal op het werk heeft hij een grote mond over de tegenover-ongestelde sexe, maar in het echt is hij zo blue als wat.
Dus koffie opgedronken ( er liepen twee meisjes in bikini) en naar Amman.
Nu dacht ik dat Nedal vrachtwagenchauffeur was geweest en de weg wel wist.
Bleek dat hij nog nooit in Amman was geweest !
Hij keek zijn ogen uit!, wat een stad!
Ik vroeg hem waarom? Hij zei dat Amman voor erg rijke mensen was, hij was arm en had er niets te zoeken, de reis alleen zou hem een weekloon kosten.
Zijn chauffeurs bestaan bestond uit het rijden van zand vise verca van de apc site naar ghor safi (het oude sodom en gomora) waar hij geboren en getogen was en naar nu blijkt hij nog nooit buiten was geweest.
Ik kan me best vergissen, maar dit had ik niet verwacht, uiteindelijk hebben we het toch gevonden waar we wezen moesten
Hij heeft namelijk een grote gave, en is daarin veel slimmer als mij.

Hij spreekt goed Arabisch!

Wel met een Ghor Safi accent waarschijnlijk, maar ze verstaan hem!



© B.A.Maas 2007.

Showgedrag

Het valt me op dat er steeds meer mensen met show gedrag zijn.
Naarmate de economie beter gaat , hoe meer showgedrag lijkt het.
Het is dus inherent aan geld of mooie dingen geloof ik.
Je ziet het dus alleen aan dure dingen, en naar status
En er hoort een bepaalde houding of uitdrukking bij.
Ik zag vandaag een man door het restaurant lopen die duidelijk een nieuwe laptop had.
Hij liep met een gezicht van " dit is heel normaal voor mij"
Maar hij deed helemaal niet normaal!
Wie loopt er nu met zijn laptop aan, dwars door een restaurant, met het schermpje open?
Dat doet toch niemand.
Nee, het was een widescreen, en hij was nieuw.
Dus duidelijk, IK HEB EEN NIEUWE LAPTOP!
Met grote schreeuwerige letters geschreven.
Het valt dus erg op, behalve voor degene die het doet, die kijkt dus van " dit is normaal"
Vrouwen hebben het erger dan mannen, alhoewel het laptop verhaal een man was.
Vrouwen hebben het met kleren heel erg.
IK HEB EEN LEUKE JURK! Laten ze duidelijk zien
Of een heeeeeeeel leuk tasje die echt niemand heeft alleen ik!
Het staat wel heel erg charmant bij vrouwen, het maakt ze vrouwelijk.
Soms maakt het ze erg sexy, zeker als ze weten dat ze mooi zijn.
Dat hoeven ze niet te showen, dat zien we zo wel, daar hoef je niet attend op te worden gemaakt

Maar ze lopen dan zo. " IK HEB TIETEN!"
Dat is dan ook zo, want ze duwen ze naar voren, en hebben meestal een bloesje aan waarin dat duidelijk te zien is.
Maar mannen hebben dat dus ook, alleen let ik er niet op.
IK BEN HEEEEEEEEL STERK!
Dan lopen ze met hun armen wijdbeens dus.
Het zijn ook allemaal dezelfde types die dat doen, met dezelfde kapper????
Gelukkig heb ik geen vaste kapper, en ga ik waar ik kan als het moet.
Ik heb een dikke buik, maar ik loop nooit met "IK HEB EEN HEEEEEEEEL DIKKE BUIK!"
Het is ook niet normaal, en ik doe dat dus niet, ik probeer het te verbergen.
Zeker als ik een leuke dame tegen kom, dan probeer ik het uurrecord buik inhouden te verbreken.
Je ziet ook nooit iemand lopen met " IK BEN LELIJK!"
Dat verbergen ze, al hoewel dat mij erg moeilijk lijkt.
Dat komt dan toch een keertje uit.
Veronderstel, je trouwt met iemand en na een paar jaar ontdek je het!
ZE IS LELIJK!!, das een tegenvaller ik zou daar kwaad om kunnen worden.
Maar iedereen heeft showgedrag, ikzelf dus ook, daar kom ik nu pas achter, nu ik erover schrijf.
Ik vind horloges leuk en heb er dus een paar.
Ik stroop dan mijn mouw op, zodat iedereen het leuke horloge kan zien.
En show het dan " IK HEB EEN MOOI HORLOGE!!!"
Het gekke is, dat als ik er geen erg in heb en als ik helemaal niet aan mijn horloge denkt.
DAN zegt er iemand, so heee jij hebt een mooi horloge joh!

Maar dit geheim moet je aan niemand doorvertellen hoor!

Want dan zie je nooit meer:

"IK HEB TIETEN!!!!!"

En dat zou zonde wezen.







© B.A.Maas 2007.

Sinterklaas

Sinterklaas is altijd een gezellige tijd, je behoort het op mijn leeftijd met goede vrienden te vieren of met familie.
Het wordt nog leuker als er kleine kinderen bij zijn, want die kan je foppen.
En ze geloven vast in Sinterklaas, dat is zeker.
Ik kan de Sinterklaas avonden dat ik thuis was goed herinneren, want het waren er niet zo veel.
Dat komt omdat wij geen kinderen hebben en ik zo sociaal was om de mensen met kinderen naa huis te sturen.
Dus de meeste sinterklazen zat ik in het buitenland, en dat is leuk en niet leuk.
Het ligt er helemaal aan met welke mensen je bent dus, met zuurpruimen en verbitterde maten is er niets aan.
Die begrijpen op een of andere mannier niet meer waarom het Sinterklaas is.
Ze zijn het kind in hun zelf dus kwijt en dat is zonde.
Want het behoort zo te zijn dat je op die dag weer een beetje kind wordt.
Ik probeer zoveel mogelijk er een leuke dag ervan te maken.
Bij ons in de familie is het gebruikelijk om je een sneer te geven zoals we zeggen.
De gedichten gaan altijd over een gebeurtenis die je eigenlijk wilt vergeten.
Die wordt je dan in het openbaar tegenover iedereen even weer onder de neus gewreven.
En dat is leuk! Want je mag het zonder schroom terugdoen.
Ik heb dus ook al veel gedichten voor collega's, dagrapporten, memo's en zulk soort dingen op rijm gemaakt.
Bij de meeste mensen valt dit in goeie aarde en maakt ze weer aan 't lachen.
Maar de sinterklaasfeestjes blijven altijd top.
In Jubail in saudi arabie zaten we met veel Hollanders.
Er was een school voor de kinderen en er was van alles.
Van alle feestdagen werd zoveel mogelijk gebruik gemaakt om een beetje Nederlands gevoel te krijgen.
Want de meeste families zaten er 1 jaar.
Op 5 december werd er dan ook een intocht gehouden met echte zwarte pieten en een stoomboot en zo.
De voorbereidingen waren geweldig leuk, en iedereen bracht zijn steentje bij.
Op de dag zelf was het 45 graden, daar had even niemand aan gedacht, want je denkt al vlug aan 5 graden op 5 december.
Mijn geloof in die man was gelijk weg, want die woont in Spanje?
Dan doe je toch niet zo'n warm pak aan! Dat doe je toch in korte broek?
De zwarte pieten hadden het nog moeilijker dan de Sint.
Hoe doen ze dat in Spanje?, die witte kraag zo wit houden.
Onze pieten moesten iedere 5 min geschminkt worden, want het zwart kwam los met het zweet, en werd opgevangen door die kraag!
Het water was dus ook niet aan te slepen daar.
Toch is het een leuk gezicht, iedereen met zomerse kleren en Nederlandse vlaggetjes op de kade.
Een sleepboot met een zwarte stortpijp als stoombootuitlaat, en palmbomen en zo.
Ik stond naast Mohammed onze chauffeur, die begreep er helemaal niets van.

Mr Ben what they do? Vroeg hij.

Ik heb hem verteld dat onze koning op bezoek kwam, en dat die zwarte mensen de ministers waren.
En dat onze koning heel rijk was, hij gaf iedereen een cadeautje en snoep als hij op bezoek was.
Jullie koning komt waarschijnlijk ook Mohammed, blijf je even?? Of moet je je daarvoor omkleden?

En weg was Mohammed, even later kwam hij terug, met zijn hele familie en vriendenkring.

Mr Ben, i want flag for everybody vroeg hij,

En dat ben ik heel snel gaan regelen.



© B.A.Maas 2007.

Vakantiegangers

Ik heb een hekel aan vakantiegangers, ik geef het toe.
Ik weet waarom, en het is geen jalousie.
Want ik ben eigenlijk mijn hele leven al met vakantie, dus daar ligt het niet aan.
Maar ik kan het typische gedrag van de doorsnee vakantieganger niet aan.
Ik word er boos om.
Een typische vakantieganger kleed zich voor de vakantie, hij of zij draagt dan kleren die schreeuwen: " IK BEN MET VAKANTIE!"
Meestal is het dus niet om aan te zien, vakantiekleren zijn nooit leuk.
Ze moeten makkelijk en comfortabel zijn, en dat gaat niet met leuk.
Vakantieschoenen zijn ook heeeeel andere schoenen dan normale schoenen.
Om de zelfde reden als de kleren geloof ik.
Er is altijd wel een fabrikant die daar op inspeelt, en dus VAKANTIESCHOENEN maakt.
Die zijn dan zogenaamd van alle gemakken voorzien, je kunt er alles mee.
Dat is eigenlijk het sleutelwoord geloof ik, je kunt er alles mee.
Zo heb je ook thema vakantiekleren, je draagt andere kleren bij centerparcs dan bij een rondreis door Egypte.
Bij centerparcs is een jogging broek met slippers en een groot t shirt goed.
Dan begrijpt iedereen je, je bent met vakantie, in centerparcs.
Bij de rondreis door Egypte behoor je er zeker uit te zien als Indiana Jones of Lawrence of Arabia.
Je ziet er dan heel anders uit dan de lokale bevolking, maar je probeert niet op te vallen.
Dat doe je dus wel!!!, je ziet er niet uit. Vooral die hoed , petje of lap, normaal dragen ze die nooit, alleen op vakantie wordt er een hoofddeksel gedragen
Ineens zijn het dan uitzonderlijke types die uitdragen dat ze met vakantie zijn!
Het leuke is dat ik nogal ergens kom, en dat ik meestal ook wel vakantiegangers tegenkom.
Die willen niets met me te maken hebben dan, want ik lijk niet op een vakantieganger.
Ik hoor niet bij de groep.
Maar als er twee vakantiegangers met vakantiekleren en vakantieschoenen en een vakantiepetje elkaar tegenkomen, wildvreemden.Wordt er gelijk op ingesprongen en is het praatje vlug gemaakt.
Het ligt dus aan de herkenbaarheid dus.
Vandaag moest ik wel lachen, een vakantieganger sprak mij aan.
Dat is op zich al een wondertje, dat gebeurd nooit.
Hij vroeg " u werkt hier in dit land?"
Hij was een oplettend persoon, want ik had geen "vakantiekleren" aan.
Mijn schoenen leken helemaal niet op "vakantieschoenen".

Hoezo? Vroeg ik.

"Nou meneer het is duidelijk dat u niet op vakantie bent, dus ik werd eigenlijk een beetje nieuwsgierig" zei de vakantieganger.(dit staaft mijn bevindingen over de kleren)
" ja meneer u bent een oplettend persoon, ik werk in dit land" antwoordde ik.

"oh interessant" zei de vakantieganger, "u boft, want dit is een mooi vakantieland"
of dat dat samengaat

Later op bed dacht ik:

"hij zou toch niet jaloers op mij zijn" en ik schoot in de lach

Ik wil zeker niet met hem ruilen, want dan moet ik vakantiekleren en vakantieschoenen dragen.

Maar ik ben er niet zeker van of het andersom ook zo is.





© B.A.Maas 2007.

even voorstellen;

ik ben Ben Maas.
en werk over de hele wereld, ik schrijf tijdens mijn verblijf in het buitenland veel korte verhalen over dingen die gebeuren of de moeite waard zijn om op te schrijven.
het wordt eens tijd om ze wereldkundig te maken.