korte verhalen

Ik zit meestal lang in hotels, long term noemen ze dat.
Het heeft voor en nadelen, het voordeel is dat je anders behandeld wordt, je bent het loon van de manager.
Het nadeel is dat iedereen je kent, zodat je geen stap kan doen zonder dat iedereen het weet.
Je wordt altijd met regards behandeld, en iedereen is aardig, dat kan natuurlijk niet, dat spelen ze.
Want dat is hun werk, aardig zijn.
Ik ken mensen die dat een uitzonderlijk moeilijke baan zullen vinden.
Maar ik ken er ook die er niets aan vinden, dat zijn van nature aardige mensen dan.
Als je het spelletje weet, is er wel een voordeeltje uit te halen.
Je hoeft dan eigenlijk alleen hetzelfde te doen, aardig zijn.
Iedere dag een praatje, en je krijgt te horen wat je wilt weten.
Sommigen zijn zo ijverig in aardig doen dat ze je dingen vertellen die je eigenlijk helemaal niet wilt weten, of wel.
Zo is de bellboy.
Ik weet niet of zijn beroep zo heet, waarschijnlijk gewoon "aardig doen", maar ik noem hem zo.
Hij verzorgt de koffers van de gasten en brengt die naar de kamers, en haalt ze weer op bij vertrek.
Hij is dus degene die alle informatie heeft over de gasten, en geloof me, erg discreet is hij niet.
Als ik hem tegenkomt als hij dienst heeft klampt hij me altijd aan.
Room 543 lonely girl sir, room 147 two nice girls rusian, room 332 hate husband allways fight.
Dat kan nuttige informatie wezen, maar ik weet niet waarom hij mij dat allemaal toespeelt.
Waarschijnlijk heeft hij eens een gast gehad die hem daardoor wat meer tip gaf nadat die om info gevraagd had.
En denkt hij nu zo snel rijk te worden.
Smaak heeft hij in ieder geval niet, want wat hij"biautifull" noemt vind ik spuuglelijk.
Gistermorgen toen ik wegging kwam ik hem tegen, het washandje nog in mijn handen zoals wij dat zeggen.
Ik was dus nog slaperig.
Hij begon gelijk met aardig doen, zoals hem dat op de cursus bellboy was geleerd.
Hij vroeg of ik goed geslapen had, en of ik mijn tandjes wel goed gepoetst had en zo.
Hij verteld me ook altijd dat ik zo'n mooie auto heb en wanneer hij hem een avondje kan lenen.
Met een grote smile dat wel, maar laat die smile maar weg, want zelf poetst hij het fietsenrek nooit.
Hij had weer een waterval met info, waaronder dat er vanavond een hele bus met Chinese dames zou komen.
De een nog mooier dan de andere, en mijn avond kon niet meer stuk volgens hem.
Ik zou er minsten 4 mee moeten kunnen zeulen, en de andere dag zou ik zeker niet voor 11 uur aan het ontbijt zijn, zo moe.
Of hij alvast 4 glazen en een flesje wijn op de kamer kon zetten want daar houden ze van, die Chinese dames dus.
Ik vertelde hem beleefd (en aardig dus) dat ik eerst de dag nog moest opstarten en vanavond wel eens zal kijken wat voor een weldadigheden er in het hotel rondlopen, en bedankte aardig voor het flesje op de kamer.
's avonds bij het eten zag ik het al, precies de belboy zijn smaak.

Bochels, gedrongen, boven de 65, en hier en daar Gods onvolkomenheden.
Ik begon gelijk te denken hoe ik de belboy eens terug kon pakken.
De andere ochtend was ik toevallig laat, en toen ik uit de lift kwam zag ik hem staan, hij mij gelukkig niet.
Ik maakte mijn haar door de war, trok mijn overhemd uit mijn broek en zette mijn bril een beetje scheef.
Toen hij mij zag, begon hij gelijk te lachen en sprak op een samenzweerderige toon, "good sir?"
Ik zij dat het geweldig was geweest, prachtig! De beste nacht in mijn leven!
En of ik een flesje wijn kon krijgen, de glazen had ik al, want het was al de 5e fles!
Zijn ogen begonnen te fonkelen en de brede grijns zij, "good information sir?" en hij gaf een vette knipoog.
YES antwoorde ik terug very good information thank you!

"You are a very nice guy sir" gaf hij mij the kennen.

Dat betekend dus dat ik gelijk als bellboy aan de slag kan.

Ik ben geslaagd voor de cursus!