korte verhalen

In een klein dorpje langs de weg van het hotel naar het werk is een supermarktje.
Daar halen we altijd water en alle benodigdheden
Het winkeltje heeft niet veel, maar er staan toch de gekste dingen tussen, en een geoefend oog vindt er dingen uit zijn jeugd zoals echte sunlight zeep, nog in blokken en met opdruk.
Ik weet dat thuis alleen de verpakking menig verzamelaarhart sneller doet kloppen.
Alle vrachtwagenchauffeurs, busjes en dorpelingen doen er hun boodschappen en het meeste gaat op de lat, want naast de kassa ligt een dik boek waarin de schuld opgeschreven wordt.
Een rij of mannieren bestaat niet, de grootste mond of familielid is aan de beurt, dus als buitenlander ben je altijd de laatste.
Er is een bakkerij naast waar op ambachtelijke wijze Arabisch brood gebakken wordt die in grote stapels buiten opgestapeld liggen, omringd door duizenden hongerige vliegen.
Buiten staan auto's en andere voertuigen kriskras door elkaar geparkeerd op een strook zand voor de bebouwing.
In de weg zijn dan ook hobbels gemaakt om het verkeer wat tot bedaren te brengen, in het verleden is de klandizie waarschijnlijk te veel gedaald vanwege de ongelukken.
Appie is daar altijd, op welk uur van de dag je ook komt.
Appie heet geen Appie zo noem ik hem, want toen hij nog niet naar de kapper was geweest leek hij erg om mijn oud collega Appie Zuidema, die op zijn beurt weer leek op een Arabische terrorist wat hem vele malen uren wachttijd bij de douane heeft gekost, hoewel Appie uit oude Pekela kwam
Appie ( de Arabier dus) is zwakbegaafd, hij slaat zogezegd de plank mis.
En wordt onderhouden door de klandizie van de bakker en de supermarkt.
Zo ook door mij, hij krijgt minimaal een dinar en meestal een percentage van het gekochte, soms koop ik speciaal voor hem een brood zonder vliegen wat een hele opgave is.
Appie kan niet praten, ten minste, hij heeft een beperkt vocabulaire.
Zo blijft hij de gehele dag goede morgen zeggen en dat wel honderd keer achter elkaar.
Zo spreek ik altijd gewoon Nederlands tegen hem.
"hoi Appie, hoe is tie?, ben je naar de kapper geweest?, je ziet er top uit man!, dat moet je vaker doen, je lijkt helemaal niet meer op Appie Appie."
Zo dus, en Appie kijkt je dan aan of hij je begrijpt en antwoord terug met "sabach alcher, sabach alcher, sabach alcher" wat dus goede morgen betekent,.
Ja, we hebben veel lol samen Appie en ik.
Behalve vandaag, ik had een brood voor hem gekocht en maakte een praatje met Appie bij het instappen.
Ik vond dat het mooi weer was en vroeg aan Appie wat hij er van vond, Appie vond het ook een goede morgen.
Toen kwam er een man naar ons toe en duwde Appie ruw weg, en begon in het Arabisch tegen mij te praten, ik begreep eruit dat ik Appie niks mocht geven.
Ik vroeg of hij Engels praatte en dat deed hij, ik stapte weer uit, en vroeg of hij even met mij mee wilde gaan en dat deed hij.
We gingen even rustig uit het gedruis zitten, en ik vroeg of hij het mij uit wilde leggen waarom hij dat deed.

Hij vertelde mij dat Appie gek was, en dat ik hem niets mocht geven want Allah zorgde voor Appie.
Hij schaamde zich voor Appie, en je moest hem niets geven zodat hij weggaat..

Ik vertelde hem een verhaal waar hij goed naar moest luisteren:

Een streng gelovige moslim liep met zijn schapen in de woestijn,
Het ging helemaal fout, een voor een gingen zijn schapen dood.
Er kwam een vrachtwagen langs, en de chauffeur vroeg of hij kon helpen.
Nee, zij de moslim, Allah zal voor de kudde zorgen.
De volgende dag kwam er weer een wagen langs, en de chauffeur vroeg of hij kon helpen.
Nee, zij de moslim, Allah zorgt voor de kudde.
Zo ging het 3 dagen achter elkaar en de moslim verloor heel zijn kudde.
In een gebed vroeg hij waarom Allah heel zijn kudde liet dood gaan?
Allah antwoordde, dat hij 3 dagen lang hulp had gestuurd, en vroeg zich af waarom hij het niet toeliet dat Allah hem hielp.

En daarom geef ik Appie te eten, zij ik tegen de man.

Hij keek mij aan, langdurig, om het verhaal geheel in zich op te nemen.

"You are a very wise person" zij hij mij.

"you had a wise lesson, keep it the rest of your life" antwoordde ik en liep terug naar de auto.