huilende dames
China is een leuk land, en het zal wel waar wezen van die mensenrechten.
Maar hier zie je toch dingen die je in europa niet zo snel zal zien.
En daar bedoel ik niet mee de rare tekens of de vreemde gebouwen.
Want televisie heeft ons een hoop bij gebracht.
Maar ik bedoel meer op de werkplek.
Ik werk in Xi'an dat was vroeger heel lang geleden de hoofdstad van China.
Het is een werkplaats waar een hele grote pomp in elkaar wordt gezet.
Echt mannen werk zal je denken.
En dat is waar, zware onderdelen en veel vet doet dat toch vermoeden.
Maar als je de werkbezetting bekijkt zijn de vrouwen hier toch in de meerderheid.
Alle banen die te maken hebben met organisatie worden hier bezet door dames.
Ook precisie werk, ….. een dame.
En die doen dat goed moet ik zeggen, alhoewel ze moeilijk te verstaan zijn.
Afgelopen week hadden we een probleempje, wat zo erg was dat ik de meute bij elkaar moest roepen.
Dit alleen om alles weer een beetje op de rails te krijgen.
Het was mijn eerste meeting met in de meerderheid dames.
Ook de tolk was een dame, eigenlijk waren er maar twee mannen waaronder ik.
Wat er allemaal gebeurde tijdens die meeting was eigenlijk heel normaal.
Je hebt een probleem, en dat moet verholpen worden.
Zonder dat er naar schuldigen wordt gezocht.
Want dat is niet meer belangrijk.
Toch gaat dat hier wat anders, de schuldigen melden zich vanzelf.
Eer is hier een groot ding, al jaren vastgelegd in de cultuur.
Schaamte wordt ook niet onder stoelen of banken geschoven.
De eerste snik was al na 10 minuten.
Iets later begon de tweede, en even later huilden er 5 dames.
Als er iets is waar ik niet tegen kan is het huilende dames.
Als er een dame huilt, huil ik meestal mee.
Maar dat kon in deze niet.
Later is mij ook verteld waarom dit hier in China gebeurd.
Daarom hebben ze dames op die plekken, die kan je namelijk niets maken.
Ze weten dat het fout gegaan is, en wie de schuldige is.
Dat het werk een probleem heeft weten ze ook.
Maar de meeting is afgelopen als de eerste snik valt, en zeker als ze allemaal gaan huilen.
Een slimme tactiek, waar ik me eigenlijk heel schuldig door voelde.
Maar dat hoeft dus niet, nergens voor nodig.
De volgende meeting heb ik eerst zakdoekjes uitgedeeld.
En iedereen een glaasje water gegeven "voor het geval dat"
Dat is ook een slimme tactiek namelijk.
Er is nooit meer gehuild.
© B.A.Maas 2008
Maar hier zie je toch dingen die je in europa niet zo snel zal zien.
En daar bedoel ik niet mee de rare tekens of de vreemde gebouwen.
Want televisie heeft ons een hoop bij gebracht.
Maar ik bedoel meer op de werkplek.
Ik werk in Xi'an dat was vroeger heel lang geleden de hoofdstad van China.
Het is een werkplaats waar een hele grote pomp in elkaar wordt gezet.
Echt mannen werk zal je denken.
En dat is waar, zware onderdelen en veel vet doet dat toch vermoeden.
Maar als je de werkbezetting bekijkt zijn de vrouwen hier toch in de meerderheid.
Alle banen die te maken hebben met organisatie worden hier bezet door dames.
Ook precisie werk, ….. een dame.
En die doen dat goed moet ik zeggen, alhoewel ze moeilijk te verstaan zijn.
Afgelopen week hadden we een probleempje, wat zo erg was dat ik de meute bij elkaar moest roepen.
Dit alleen om alles weer een beetje op de rails te krijgen.
Het was mijn eerste meeting met in de meerderheid dames.
Ook de tolk was een dame, eigenlijk waren er maar twee mannen waaronder ik.
Wat er allemaal gebeurde tijdens die meeting was eigenlijk heel normaal.
Je hebt een probleem, en dat moet verholpen worden.
Zonder dat er naar schuldigen wordt gezocht.
Want dat is niet meer belangrijk.
Toch gaat dat hier wat anders, de schuldigen melden zich vanzelf.
Eer is hier een groot ding, al jaren vastgelegd in de cultuur.
Schaamte wordt ook niet onder stoelen of banken geschoven.
De eerste snik was al na 10 minuten.
Iets later begon de tweede, en even later huilden er 5 dames.
Als er iets is waar ik niet tegen kan is het huilende dames.
Als er een dame huilt, huil ik meestal mee.
Maar dat kon in deze niet.
Later is mij ook verteld waarom dit hier in China gebeurd.
Daarom hebben ze dames op die plekken, die kan je namelijk niets maken.
Ze weten dat het fout gegaan is, en wie de schuldige is.
Dat het werk een probleem heeft weten ze ook.
Maar de meeting is afgelopen als de eerste snik valt, en zeker als ze allemaal gaan huilen.
Een slimme tactiek, waar ik me eigenlijk heel schuldig door voelde.
Maar dat hoeft dus niet, nergens voor nodig.
De volgende meeting heb ik eerst zakdoekjes uitgedeeld.
En iedereen een glaasje water gegeven "voor het geval dat"
Dat is ook een slimme tactiek namelijk.
Er is nooit meer gehuild.
© B.A.Maas 2008
Een reactie posten